Bant Dergi nokta com

Çok sevdiğim, pek sevdiğim, "aman da aman, ne kadar da güzel dergi yapmışlar, oh oh, ellerine sağlık, yahu ne kadar da güzel bir tasarımı var; bi biz yapamadık şundan yahu ferhat. bak, forma sayısını o kadar çok tutma, o zaman güzel bir şey çıkarabiliriz, ama 9 forma dergi mi olur, bari iki aylık olsun, tadından yenmesin" dediğim kültür sanat - müzik - vs dergisi

bant dergi

pazar günü

Oldukça sıkıcı evet.
bu sıkıcı pazar gününü çeşitli siteleri dolaşarak geçiriyorum....

Zaten sırf bu pazar gününden nefret ediyorum diye girmiştim çalıştığım iş yerine. Yandaki fotoğraf da bu iş yerinde yoğunluk azalınca izlediğim, tekrar tekrar izlediğim, evimde de sıkılınca gönlümü hoş etmek amaçlı yeniden yeniden izlediğim filmlerden biri.
Bu, hafta sonu çalışma hikayesi de şu şekilde gelişti.
Üniversitede okurken konservatuarı kazanınca öbür okulu bıraktım diye annem bir ton papara atarken bana, sadece papara ile kalmamış, binbir keyifle gittiğim okulumda devamsızlıktan kalayım diye bana yol parası vermemeye başlamıştı. Bu durumda doğal olarak babişimin odasına yollanırdım. Ama sonra onun da kontrol altına alınmasıyla üzerimdekilerle cebimin içindekiler arasındaki ilişki gitgide kopmaya başladı.
Sonra bir gün bir arkadaşın telefonu ile hiç sevmediğim pazar günleri çalışmaya başladım. Zaten ne evde, ne de dışarıda çekilmezdi bu pazar denen salak gün.
Bu açıdan bakıldığında işte geçirilen bir pazar gününün de benden bir götürüsü olmadığı gibi devamsızlıktan kalmamı da engellemiş bulunmasından dolayı teşekkür ettim oraya.
Ondan sonra her hafta sonu sabahı saat 07:45'de kalkıp, yollandım ../... Otobüsüne.
Otobüs Tepebaşı'na geldiğinde, yani eski TÜYAP kitap fuarı, yeni TRT'nin karşına; indim otobüsten. Çantamda yarısından ayraçla yarılmış kitabım elimde personel girişinden girdim.
Alt koridorlardan dolanarak Ofise geçtim. Açtım telefonlarımı

Konservatuarı bitirdikten sonra dahi bir türlü bırakamadım işi. Öyle ki gazetede çalışma saatlerimiz sabah 9, akşam sonsuz olmasına rağmen yine de sanki çok büyük bir görev yapıyormuş gibi buraya gelmeye devam ettim. Sonra gazeteyi bıraktım, boşlukta kaldım, başka bir dergiye girdim. Yine buraya devam ettim. Garip bir büyüsü var buranın. [nerenin (: ]

Anı olsun diye anlatım. Diğer hikayeleri sonraya sakladım....

fotoğraf

canımın içinde, çok yakın arkadaşlarımdan birinin evindeyim. fotoğrafı o çekiyor. seviyor beni, biliyorum. daha onla izleyeceğimiz çok film, yürüyeceğimiz çok yol var.

fotoğrafa bakıyorum...
hayat iyi gibi gorunuyor gülüşüme göre. saçlarıma bakıyorum... hımm... yeni kırpılmış. belli bi olay var ama anımsayamıyorum işte.
ne garip değil mi? yaşandığı esnada verdiği acıyı tarif edemediğimiz yaşanmışlıklar tarihler o zamanı çok da uzun bir zaman geçmeden unutuluveriyor.
halbuki ne şişeler açıldı o anlara, ne kadehler çarpıştı meydanlarda. edilen duaların içten olduğunu zannetmemize rağmen hayaller yerine gelmedi bi türlü.

o gelmedi, yola çıkılmadı, üç vakte kadar gelecek kısmet ise eminiz yolda bi yere takıldı, düştü.
yaktığımız onca gemi okyanusun ortasında bekleşe dururken biz de eninde sonunda takalara atlayıp döndük kendi kıyılarımıza.
ses etmedik, sustuk, bekledik, çaktırmadığımızı zannettik hayata.

zırva

Gazetede çalıştığım dönemlerde bir röportaj esnasında çekilmişti bu fotoğraf. Röportajı Tripudiostudio'nun kurucusu Özlem Lale Kuleli ile yapmıştım. İlk röportajım olduğundan heyecan hallerim yüksekti. Ama foto-muhabirimin verdiği gazla kendimi aşmış, sorular arasında sekmiştim. Foto-muhabir arkadaşımız da bu duruma karşı bana kıyak yapmayı çok görmemiş, ilk rop anısına benim de fotolarımı çekmişti.... Oy Oy Oy, ne günlerdiii...

Mustafa (yani foto-muhabir arkadaş) da bizimle çalıştığı dönem içinde çok değer verdiği üç makinesinin de tarihin kırık dökük makine hikayeleri sayfalarına doğru emin adımlarla ilerleğini görünce arkasına bakmadan koşarak bizim gazeteden uzaklaşmıştı.

Şu anda fotoğrafı çeken M. Özünal yurt dışında kazandığı bursu kullanmakta sanırım. Dönse de artık onu İstanbul'daki fotoğraf camiasında görmeye başlasak...

Bir arkadaşımın buna yaptığı harika yorumunu aynen aktarmak istiyorum.

Guest: TM

"Mustafa'nın gittiği yerden dönmeyeceğini söylemekten büyük bir üzüntü duymaktayım Sayın HappyHause. Zira yeterseiz İngilizcesi nedeniyle otobüs bileti alamıyormuş. Son konuşmamızda kendisine dilsiz taklidi yapmasını öğütlemiştim. Ancak kötü bir oyuncu olduğunu burada yazmaya gerek bile görmüyorum. (görmüyordum ama yazmış bulunmuşum)"

silmek zorunda kaldıklarım...

bir kısım medya nedeni ile pek de kimsenin bilmedğini zannettiğim, doyasıya abidik gubidik fotoğraflarımı koyduğum ve kendimce hikayelerini yazdığım blog sayfam aslında pek de bilinmiyor değilmiş.

bu yüzden ne yazık ki eskileri silmek durumunda kaldım.
bunun yerine fotoğrafsız fotoğraf hikayeleri olsun madem dedim.

isteyen, hoşuna giden yorum bölümüne yazıya uygun bir fotoğraf koyabilir.

ne yapalım. bu da bizim basit blog'umuzun kaderiymiş.

saygı ve huşu ile...