Günlük hayatında gayet sıradan, normal, senin benim gibi olan/yaşayan; öyle çok farklı yanlarını göremediğim ve hatta bazen ekstradan dikkate almadığım ya da iyi niyetli bulmadığım bazı insanların internet üzerinde çizdikleri profilleri hayranlıkla takip ediyorum. Paylaştıkları içerikleri, yükledikleri fotoğrafları, keskin cümleleri...
Çoğu onlara ait değil ama olmak istedikleri bir şeyler var, anca burada olabildikleri. Haliyle, sorgusuz sualsiz, istediğini ekleyebildiğin şu alana gelip günlük kıyafetlerini çıkarıp alıyorlar ellerine yalnızlıklarını, kadınlıklarını, kırbaçlarını. Giyiyorlar lacileri, takıyorlar kıravatlarını ve başlıyor bu eğlenceli yalnız ve güzel kadınlar ile çapkın ve hazır cevap "geek" erkekler piyesi.
Edindikleri veya bir şekilde yarattıkları unvanları satma biçimleri, düşündüklerini sanki şimdiye kadar başka kimse düşünmemiş, ilk onlarınmış gibi sunmaları, yakıştırdıkları etiketler, oradan buradan arak kelimeleri/cümleleri ve kendilerini gördükleri dev aynaları... Farkında değiller sanırım nasıl sırıttığının ahkamlarının.
Belki bunları onları tanımayan ve sadece internetten gören, bilenlere, hadi bir de birkaç karşı cinse yutturabilirler ama senin, benim gibi insanlar da var aralarında. Acaba çekinmiyorlar mı hiç? Hani güleriz falan. Belki durumun farkında bile değiller, ne enteresan.
Bu hastalıklı ruh hali inanın trolleri ve fake hesapları dahi sevimli kılıyor. Zira onlardaki amaç başka; çok daha doğrudan, açık. Bu kendi olmayan, gerçek isimli profiller ise sadece ben, ben, ben diyor. Sürekli bir kendini anlatma, diğer insanlardan kendini sıyırarak gizliden gizliye övme halleri... Ah, ne acıklı, ne kaotik, ne travmatik bir ruh hali.
Troll ve fake hesaplar, seviyorum artık sizi. İtiraflarınızı, yenilgilerinizi, silip silip baştan yazmalarınızı... Açıkça görülen aidiyetsizliğinizi... Hep kalın böyle.
